Ze względu na charakter oraz budowę odróżnia się konie gorącokrwiste oraz zimnokrwiste. Te pierwsze mają lekką konstrukcję i są zwinne i szybkie. Używa się ich do zawodów sportowych, jazdy rekreacyjnej, wyścigów. Przykładem konia gorącokrwistego będzie koń rasy arabskiej. Gorącokrwiste rumaki są energiczne, ale mają również delikatniejszą sierść, dobrze sprawdzają się w gorącym klimacie. Są to konie niezwykle olśniewające. Konie zimnokrwiste są spokojniejsze, zdecydowanie mniej ruchliwe. Są również znacznie silniejsze oraz masywniejsze niż konie gorącokrwiste.
Są potężne. Te konie używane są do cięższych prac rolnych czy transportowych. Nie są szybkie i nie muszą być – pracują przeważnie w stępie. Konie zimnokrwiste są na tyle masywne, że w pewnych momentach przypominają kuce, mają wiele cech tych krępych koni – do jazdy na nich należałoby mieć koszulki jeździeckie. Szablonowym koniem zimnokrwistym jest ciężki i wytrzymały perszeron. Uważa się, iż konie zimnokrwiste pochodzą z leśnych koni z północnej Europy, inaczej zwierząt, jakie przeżyły epokę lodowcową. Mają w związku z tym tęgą sierść. Co zajmujące, w średniowieczu to właśnie te ciężkie, chociaż nieduże konie były wierzchowcami rycerzy i stawały z nimi do boju.
Konie zimnokrwiste nie wyglądają tak wdzięcznie, jak te gorącokrwiste, jednakowoż za to poprawniej sprawdzają się w hipoterapii. Koń zimnokrwisty ni wygra wyścigu, lecz za to pociągnie za sobą wóz. Są też konie srokate, innymi słowy takie, które mają gigantyczne oraz nieregularne białe plamy (białe włosy) na różowej skórze. Pomiędzy nimi są duże płaty innego koloru na czarnej skórze. Częste w baśniach i powieściach są kobyły kare. Czyli najzwyczajniej w świecie są czarne, od ogona po grzywę.
